چقدر دین مظلوم است...

داشتم به پستهای قبلم یه نگاهی می نداختم... 

چشمم به این پست افتاد...گفتم دوباره آپش کنم...   

ممنون از نگاهتان... 

سال ۸۵ وارد حوزه علمیه شدم...اون موقع دلایل زیادی برای خودم داشتم...اینکه در تربیت فرزندانم موفق باشم و از وارد شدن در هیاهوی کمرنگ شدن دین درجامعه امروز دور باشم... 

اون زمان فکر می کردم اگر وارد حوزه بشم خود به خود همه این اتفاقات میفته...یعنی ایمانم قوی میشه...حجابم کامل میشه...رفتارم با مردم خوب میشه... 

ولی کم کم متوجه شدم ذات شخص باید خوب باشه...هرچی توی حوزه درس بخونی اطلاعاتت بیشتر میشه و خودت باید تشخیص بدی که راه درست کدومه...حوزه بستر مناسب رو فراهم میکنه و در اون آموزه های دینی رو فرا میگیری...اگر خودت تلاش کنی به اون درجه از ایمان میرسی...وقتی گوش شنوا نداشته باشی و چشم بینا هیچ کس و هیچ چیز نمی تونه در تو اثر بزاره ...خودسازیه که باعث میشه اون اشعه های نوری که در حوزه وجود داره شامل حالت بشه...حوزه علمیه بهترین مکان برای خودسازی هست اما باید تلاشگرش خودت باشی نه اساتید محترم و محترمه حوزه...اونها فقط راه رو به ما نشون میدن و این ما هستیم که انتخاب میکنیم...خیلی مسئولیت سنگینیه...تو جامعه هرکسی خطایی ازش سر بزنه به پای دین نمی نویسن ولی خدایی نکرده اگر یک روحانی یا طلبه اشتباهی کنه به پای دین نوشته میشه...بعضی از مردم بی دینیشونو با بد اجرا کردن آموزه های دینی توسط بعضی روحانی نماها توجیه می کنن و خودشونو تبرئه...قبول این واقعیت که عامل دین خیلی در سرنوشت دین تاثیر داره مهمه...ولی مردم عادت کردن دین رو با عواملش بسنجند نه عوامل رو با دین و این یک فاجعست...فاجعه ایی که آثار مخرب و زیانبارشو در جامعه مشاهده می کنیم...ای کاش عامل خوبی برای دین باشیم تا اون عده از سودجوها که دین رو سلب آسایش خودشون می دونن بی ایمانیشونو توجیه نکنن... 

الهی از تو می خواهم که اعمالم را در ترازوی عدلت نریزی که خود میدانی هیچ ندارم.... 

آمین یا رب العالمین...