سفرنامه عتبات (۲)

 سه شنبه ۲۹ اسفند۱۳۹۱ 

برای نماز صبح به همراه همسرم راهی حرم شدیم...راه طولانی...خستگی سفر...همه دست در دست هم داده بود تا نتوانم سریع تر راه بروم...بنده خدا همسرم هم همپای من می آمد...خیابانها بسیار خلوت بود...هرچه به حرم نزدیک می شدیم جمعیت بیشتر می شد...قسمت آقایان خلوت بود و همسرم سریع وارد صحن شد...ولی قسمت خانمها بسیار شلوغ بود...نیم ساعتی در صف بودم تا وارد صحن شدم...نماز جماعت تمام شده َبود...گریه ام گرفت که چرا نتوانستم در نماز جماعت شرکت کنم...نمازم را خواندم و داخل حرم رفتم...آنقدر خوابم می آمد که می توانستم ایستاده بخوابم...مانند آدمی بودم که به او داروی بیهوشی زده اند و در حال بیهوش شدن است...خودم را به گوشه ای رساندم و مشغول خواندن قرآن شدم...ولی هر کاری می کردم نمی توانستم چشمهایم را باز نگه دارم...ساعت ۶ صبح بود و با همسرم ۶ونیم قرار داشتیم ...دیگر نمی توانستم بنشینم...برای لحظات کوتاهی خوابم برد...با خود گفتم اگر بنشینم حتما به خواب عمیقی فرو خواهم رفت...به همین دلیل از حرم بیرون آمدم و در صحن منتظر همسرم شدم...باد خنکی می وزید و همین باعث شد که تا آمدن همسرم نخوابم...بالاخره همسرم آمد و به سمت هتل حرکت کردیم...نصف راه که خواب بودم...وقتی به هتل رسیدیم صبحانه را میل نموده و سریع خود را به تختم رساندم و به خواب عمیقی فرو رفتم...ساعت ۹ همسر و پدر شوهرم به وادی السلام رفتند...ولی من نتوانستم پا آنها بروم...چرا که حنانه و امیر محمد خواب بودند...۱۱ بود که من و بچه ها راهی حرم شدیم...مادر شوهرم به علت مصرف دارو صبح نتوانسته بود به حرم بیاید...به همین علت ۹ صبح به حرم رفته بود...به حرم که رسیدیم هر چه گشتم نتوانستم همسرم را پیدا کنم و امیر را به او بدهم...به همین علت از چند جوانی که با هم به حرم آمده بودند و منتظر نماز جماعت  خواستم که امیر پیششان باشد و نمازش را بخواند تا بعد از نماز به دنبالش بروم...نماز  را به جماعت خواندیم ...به دنبال امیر که رفتم دیدم مثل همیشه با آن شیرین زبانیهایش باعث شده در آن مدت کوتاه با آنها دوست شود...نمیدانید چه خداحافظی ای با امیر کردند ...گویی سالهاست او را می شناختند...خلاصه که در محل قرار حاضر شدیم و به هتل باز گشتیم...ساعت ۲ قرار بود به مسجد کوفه برویم...همه آماده شدیم و در لابی هتل منتظر...انتظار بود و انتظار...خبری از ماشین نبود...همه کلافه شده بودند...ساعت ۴ شد اما ماشین نیامد...ما هم که در این سفر شانس از سرو کولمان بالا می رفت...مدیر کاروان می گفت ماشین نداشتند برای ما بفرستند...جلوی این ون ها را هم می گرفتند قبول نمی کردند ما را به مسجد ببرند...خلاصه که به اتاقهایمان برگشتیم و بساط چای را آماده کردیم...ساعت ۴ونیم بالاخره یک ماشین آن هم از این مینی بوسها پیدا شد و با هر سختی که بود ۳۵ نفر انسان شریف خود را در آن جای داده و راهی  مسجد شدیم...نیم ساعتی راه بود...ابتدا نزد میثم تمار رفته عرض ادب نموده و سپس به سمت مسجد کوفه رفتیم...اصلا تصور نمی کردم امیر با آن همه شیطنت اعمالش را انجام دهد...بچه های هم سن و سال امیر هم بودند اما دریغ از دو رکعت نماز ...اما خدا را شکر حنانه و امیر تمام اعمالشان را با ما انجام دادند و این خود جای شکر بسیار داشت...نصف اعمال را که انجام دادیم اذان را گفتند...خلاصه که در صف نماز جماعت در مسجد کوفه حاضر شدیم...حال عجیبی بود ...نمی دانم چرا حالم انقدر دگرگون شده بود...اشک امانم نمی داد...این شعر را دائم زمزمه می کردم و اشک می ریختم...(کجایید ای شهیدان خدایی بلا جویان دشت کربلایی تا آخر)نمی دانم چرا و چه چیز باعث شده بود که من اینگونه شوم...حنانه با تعجب نگاه می کرد ...هر چه بود حال خوبی بود...بعد از نماز ادامه اعمال را انجام دادیم...ساعت ۹ شب اعمالمان تمام شد...ولی خانه حضرت علی را بسته بودند ...ما که قبلا رفته بودیم...ولی آنهایی که نرفته بودند بسیار ناراحت شدند از جمله حنانه و امیر که خیلی هم گریه کردند...خلاصه قسمت اینگونه بود...مدیر کاروان اعلام کرد که ۷ صبح به مسجد سهله خواهیم رفت تا برای ساعت تحویل در حرم باشیم...به هتل بازگشتیم و در انتظار روزی نو و شروعی دوباره در نجف...و لحظه شماری برای ساعت تحویل سال ۱۳۹۲ ... 

ادامه دارد...